W Case study cytowałem wyimki pewnego postanowienia prokuratury w sprawie umorzenia sprawy z art. 116 ust. 1 i 2 Ustawy. Dzisiaj przeanalizujmy sprawę. A było to tak (fachowo mówimy o stanie faktycznym sprawy): Był sobie Pan X, który zamieszczał swoje zdjęcia w internecie. Był sobie również Pan Y, który handlował na ?aledrogo?, a dla zachwalania swoich produktów na stronie korzystał ze zdjęć (też Pana X), które ściągnął sobie z internetu. Pech chciał, że Pan X to przyuważył. Napisał pismo do Pana Y, ten nie zareagował i wtedy została wplątana w to machina wymiaru sprawiedliwości. Niestety pani prokurator w Gdyni umorzyła postępowanie w związku ze stwierdzeniem, iż zarzucany Panu Y czyn nie zawiera znamion przestępstwa. Z przyczyn, o których nie będę pisał, pan X nie zaskarżył tego postanowienia.
Teraz wróćmy do samego przepisu Ustawy, który brzmi:
Art. 116. 1. Kto bez uprawnienia albo wbrew jego warunkom rozpowszechnia cudzy utwór w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, artystyczne wykonanie, fonogram, wideogram lub nadanie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w ust. 1 w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
3. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełniania przestępstwa określonego w ust. 1 stałe źródło dochodu albo działalność przestępną, określoną w ust. 1, organizuje lub nią kieruje, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 5.
4. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 działa nieumyślnie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
